Koos overleed in de eerste week van de zomervakantie. De afgelopen jaren waren de vakanties regelmatig beladen met het wachten op uitslagen, het vieren van goed nieuws, maar het meest met slechte uitslagen en prognoses. Nu op het hoogtepunt, of dieptepunt liever gezegd, ben ik dankbaar voor deze dagen. We hebben alle tijd om ons niet aan tijden en schema’s te houden. We kunnen onze spullen bijeen rapen en de realiteit ontvluchten, met elkaar bijkomen van de heftige maanden die we achter ons hebben liggen.
Koos zijn ziekbed was lang. Koos vergeleek zijn gang naar het einde altijd met een zwangerschap. Je hoort het nieuws, je hebt maanden de tijd om je emotioneel voor te bereiden en je merkt dat het lichamelijk steeds zwaarder wordt. De afloop van deze ‘zwangerschap’ vond ik voor ons als achterblijvers wel cru. Maar voor Koos zou er aan het einde iets prachtigs tevoorschijn komen. Vanaf het moment dat Koos hoorde dat de tumoren weer oplaaiden in zijn lichaam heeft het precies 9 maanden geduurd tot zijn sterven. Totdat al zijn krachten op waren, hij zijn vork niet meer kon vasthouden en het plakje cake uit zijn vingers gleed. Hij verdween steeds meer in zijn cocon, diep onder de dekens, en sloot zich langzaam af voor de buitenwereld. Hij zou dood gaan. ‘Char’, zei hij een week voor zijn overlijden, ‘ik voel het leven uit mij wegstromen.’ Hij zag uit naar het leven na de dood, maar het dood gaan was zijn grootste angst. Maar hij heeft het gedaan, het is hem gelukt. Zo trots als hij op mij was na het baren van zijn jongens, minstens even trots ben ik op hem dat hij dood is gegaan.
Na het eten bidden wij met elkaar. We baden altijd voor Koos, voor papa. Na zijn overlijden concludeerden de jongens dat dat niet meer nodig was. Papa heeft immers de beste plek. Alles wat hij wil, is daar voor hem geregeld. Daar hoeft niet meer voor gebeden te worden besloten ze. Zullen we dan voor ons bidden? vroeg ik. Wij zijn hier nog op aarde. Precies twee dagen was dat een plan. Daarna zei de oudste: mam, je hoeft vandaag niet voor ons te bidden. We hebben het goed met elkaar, we hebben fijne dagen. Echt niet nodig. Zullen we dan de groeten doen aan papa? Wij praten met God en God praat met papa. Dat wil God vast voor ons doen. Een nieuw plan is geboren. We doen de groeten aan papa en vertellen hem dat we van hem houden. Tot ziens pap /////
